Denkvragen
De godsdienstlessen zijn weer begonnen. En in de lessen gaan we aan de slag met ‘denkvragen’. Vragen waar je langer over na moet denken omdat er niet zomaar een antwoord op is. Het zijn vragen over de manier waarop je naar het leven kijkt, oftewel levensvragen. Het gebeurt regelmatig dat leerlingen mij aan het denken zetten. Dat maakt dit werk zo leuk.
Ik vertelde ze het Godly Play-verhaal over de tien beste wegen om mee door het leven te gaan (soms noemt men die wegen de tien geboden). We verwonderden ons samen over het verhaal en daarna gingen ze aan het werk. Ieder werkt met het materiaal en op de manier die bij hem of haar past. Ik loop wat rond en kijk wat iedereen aan het doen is. Een van de jongens kijkt op van zijn werk en zegt: ‘Weet je, juf? Je wordt geboren om dood te gaan…’. Hij lijkt van mij geen antwoord of reactie te verwachten, want hij gaat weer verder met zijn werk. Ik blijf wat verbouwereerd staan. Als volwassene, en zeker als juf, heb ik het gevoel dat ik een reactie moet geven. Maar ja, wat moet ik zeggen? Dit is nou echt zo’n opmerking waar niet zomaar een antwoord op is, waar ook niet één antwoord op is. Zo’n opmerking waar je langer over na moet denken. Dus ik sta daar maar zo’n beetje, met mijn mond vol tanden. De jongen kijkt weer op van zijn werk, kijkt me glimlachend aan en zegt: ‘Ja, juf… dat blijft in je hoofd zitten hè?!’.
Ja inderdaad, dat blijft in mijn hoofd zitten. En ik heb vandaag geleerd dat dat niet erg is. Je hoeft niet altijd gelijk een antwoord te hebben. Denkvragen hóren in je hoofd te blijven zitten. En wie weet vind je dan onderweg, op de (tien beste) wegen om door het leven te gaan, wel de antwoorden…