De kruik met tranen
Elk jaar in november is er een GVO-les met aandacht voor gemis en verdriet. Dan staat er een kruikje op een tafel met daarnaast een brandende kaars. De leerlingen krijgen een blauw papiertje dat ik geknipt heb in de vorm van een traan. Op die traan mag geschreven worden waarover of om wie er verdriet is.
Als je verdriet hebt over iemand of over iets, is het heel belangrijk dat er aandacht voor je is, dat er geluisterd wordt en daarom spreken we af dat we, als jullie om de beurt een traan in het kruikje doen, er niet direct op reageren maar alleen maar luisteren naar elkaar.
Zo leid ik deze les in en wonderlijk, of het nu komt door dat kruikje met die kaars, door hoe ik het zeg of hoe dit wordt aangevoeld door de kinderen, is er een andere sfeer in de klas.
Eén jongen komt naar me toe en vraagt: ‘Juf, mag ik wel twee traantjes doen?’. Dat mag. Ontroerend hoe de kinderen verwoorden wat op hun traantje staat geschreven om het vervolgens in de kruik te doen. De laatste die komt is de jongen met zijn twee traantjes. ‘De eerste is voor mijn hond die dood is. Ik mis hem heel erg, want hij zat altijd op mij te wachten als ik uit school kom en dan knuffelden we.’
Ach, die jongen die altijd graag stoere praatjes heeft…En dan staat hij daar met het tweede traantje en hij kijkt er heel ongelukkig bij. ‘En het tweede traantje is voor mijn konijn die doodgegaan is omdat ik vergeten ben om hem eten te geven.’
Hij kijkt er heel schuldig bij. Een ander jongetje vergeet onze gemaakte afspraken om niet te reageren en zegt: ‘Oh, dan is het dus jouw eigen schuld!’ De bedroefde leerling knikt deemoedig bij het kruikje met de kaars. Ik kan het niet laten om óók te reageren en hij klaart er helemaal van op dat ik het prachtig vind dat hij met zijn extra traantje voor de kruik zo toch nu aan zijn konijn denkt…Ik leg uit hoe in een lied in de bijbel, een psalm, staat dat God heel zorgvuldig omgaat met ons verdriet (Psalm 56:9). Dat Hij onze tranen bewaart in een kruik, zoals wij nu onze tranen in een kruik hebben gedaan. Hoe mooi is het als kinderen merken dat wij er ook voor elkaar mogen zijn. Ook in wat verdrietig is.